وضعیت 13

شاید احمقانه باشه نمیدونم ولی یه مرضی دارم بعضی وقتا که دوست دارم هیچ جا نباشم هیچکی ندونه کجام و خودمم ندونم کجام و اصلا چرا اونجام با کدوم دلیل و کدوم منطق و کدوم تصمیم گیری دوست دارم بشینم فکر کنم ، کتاب بخونم ، پادکست گوش کنم و با موزیک برم تو دنیای خلاقیت و غرق کنم خودمو تو دنیای تنهایی که خیلی از واقعیت دوره. شاید دوست دارم بقیه دنبالم بگردن ببینم کیا براشون مهم بودم حتی خودم که این هم خوبه هم بد . بده چون زیادش باعث دور شدن از دنیای واقعی میشه ، خوبه چون همیشه توی این مواقع بوده که تونستم از همه چیزایی که جلومو میگیرن فرار کنم و به چیزای جدید فکر کنم و یحورایی پوست بندازم گرچه دردناک بوده برام.

امروز بدون هیچ برنامه قبلی انداختم اومدم خونه قبلا یه دلایلی داشتم که بیشتر بمونم مشهد ولی دیگه اون فضا برام اون صمیمیت قبل و اون شور و شوق سابق رو نداره . اینجا یعنی خونه با اینکه میوفتم تو یه روتین خسته کننده و تکراری ولی چیزی رو بهم میده که هیچ جای دیگه ندارمش تقریبا هیچ جایی نبودن....

 

به امید خدایی که همه جا پیشته حتی اگه خودت ندونی کجاست.

​