به من نگاه کنید

شاید قبلا دوست داشتم تو مرکز توجه باشم مثلا زمان دبیرستانم یا اوایل دانشجویی ولی الان زیاد برام مهم نیست که تو مرکز توجه نباشم همینکه یسری افراد باشن که براشون مهم باشم و بهم احترام بزارن یا افراد دیگه هم اگه بهم توجه نمیکنن بهم بی احترامی نکنن حالم خوبه . 

ولی یه مقوله اینکه برای بعضیا تو مرکز توجه هستی ولی مقطعیه حالا بنا به اینکه دیگه نمیبیننت یا دیگه براشون نمیصرفی این قضیه صدق میکنه ولی اینکه نادیدت بگیرن بعد یه مدت اذیت کنندس راستش این برام خجالت آوره وقتی بهش فکر میکنم که همچین موضوعی باعث ناراحتیم شده این نشون میده هنوز پخته نیستم یا اونقدر بیکار و بی عقل شدم که همچین چیزای بچگونه ای میتونه بره رو مخم یا شاید اصلا این موضوع بچگونه نیست نمیدونم گاهی توقع نداشتن کار سختیه ولی باید نداشته باشی . 

الان دارم یه موزیک از پوری گوش میدم به اسم مجبورم برم   از همچین آهنگایی که فضا سازی ذهنی دارن و یه داستان رو تعریف میکنن خیلی خوشم میاد اینکه یکی مجبور میشه کشورشو ترک کنه اونم قاچاقی و دل از همه چی بکنه و تو مسیر قاچاق داره مینویسه موقعیت سختیه ولی دوست داشتم اگه تو اون موقعیت بودم همچین چیزی بودو میتونستم حسمو بیان کنم . با موزیکایی مث این یا زیر بیست از سهراب ام جی ، سال به سال خلسه خیلی حال میکنم  البته علی سورنا هم داستانی میخونه ولی خیلییی دیگه غم داره زیاد میره رو مخم و اینکه فقط رپ همچین خاصیتی داره پاپ نمیتونه یا شاید من ندیدم توی یه همچین قالب داستانی بتونه باشه .

فردا دوست دارم برعکس همه روزایی که حروم کردم مثل روزایی باشم که با برنامه تلاش میکنم دوست دارم بر عکس مطلب قبلی که نوشتم الان با خودم مهربون باشم و رو راست بخواطر خودم و آیندم یا بهتره بگم آیندمون باید خودمو جمع و جور کنم دلم نمیخواد شرمنده خودم باشم و بعد شرمنده بقیه و توی یه گرداب بی اعتماد به نفسی بیوفتم که میکشونتم به قعر .