دیده شدن

دیده شدن امشب میخوام راجبش بنویسم. کیه که از دیده شدن بدش بیاد اینکه مطرح باشه ، تلاشاش دیده بشه و تو اون دیده یه جایگاهی کسب کنه و خوب قطعا دیده شدن مسئله مهمیه . مثلا ما وقتی میریم یه مهمونی لباس خوب میپوشیم، عطر میزنیم و موهارو آب و شونه میکنیم  تا افراد اونجا مارو خوشتیپ ببینن و تو دیدشون از لحاظ ظاهری در مرحله اول خوب باشیم بعد میریم جلو سلام گرم و نحوه برخوردمون و.... همه و همه برای دیده شدن و خوب دیده شدنه. پس مسئله مهمیه.

نمیدونم حکمتش از بچگی چی بوده که انقدر نادیده گرفته بشم البته خیلی وقتا بعدش خوب شده ها یا فهمیدم که چه بهتر که این فرد اصلا منو ندید ولی خوب میشه گفت خیلییییی وقتا نادیده گرفته شدم هم خودم هم کارام و تلاشام . نمیدونم چرا حتی وقتایی که ایده بمب دادم یا یه کار خفن کردم نه اینکه نبیننش ولی یه طوری برخورد کردن اکثرا که انگار چیزی نبوده یا حتی بعضی وقتا افراد دیگه ای به واسطه اون حرکته که ایده و همچیش از من بوده دیده شدن و من اون کنار برگام ریخته نه از دیده شدن اون بلکه چرا این که منم اینقدر زحمتشو کشیدم برای من خوب عمل نکرده . 

البته از حق نگذریم خیلی جاها هم گند زدم و خوب عمل نکردم که اونجا هم قالبا اگه به صلاحم بوده باز فرصتش پیش اومده و اصلاحش کردم مثل زمانی که معلم فیزیک کلاس دهمم وقتی ازش خواستم برای مسابقات آزمایشگاهی بزاره تست بدم و بیام به واسطه دیدش از من سر شرارت هایی که داشتم هم نادیده گرفت منو هم یه حرف خیلی زشت زد بهم که واقعا دلم شکست ولی بعدش هم تو تیم آزمایشگاه رفتم و هم خلاف حرف ایشونو به لطف خدا ثابت کردم حداقل برای خودم و شاکرم . تو این دیده نشدنه خیلی خیلی دلم شکسته حتی از برادر خودم قدیما که اگه یروز این مطلبو خوند بدونه دیگه هیچی تو دلم نیست بخشیدم همشونو .اینو گفتم بگم تو ای مسئله سردمداریم برای خودم و چیز جدیدی نیست برام حتی همین الان دوران دانشجوییم هم این قضیه هست بعلاوه یه چیز دیگه به اسم قضاوت قبل اینکه بخوان ببینن منو و باهام دو کلوم حرف بزنن که اون دیده نشدنه رو چندین برابر کرده و دیده نشدم و قضاوت شدم که بعضی جاها خودم خودمو تو معرض قضاوت قرار دادم و امروزه دیگه کسی دنبال این نیست از قضاوتش مطمئن بشه و همه جا به همون دید میبینتت . نمیدونم شاید وقتی این حرفا رو یکی که منو نمیشناسه از نزدیک ، میخونه فک کنه دارم حسادت میکنم که چرا بعضیا دیده شدن و من نه یا هر چیز دیگه ای ولی واقعا این نیست من فقط دوست داشتم کمک کننده باشم و به وسیله زحمتایی که کشیدم بتونم تو تیمای دیگه هم باشم و تجربه کسب کنم و خودمو و شاید اگه لیاقت داشتم بقیه اطرافیانمو ارتقا بدم ولی اصلا به همچین هدفی نرسیدم تو دانشگاه و یا جاهای دیگه و این باعث سر خوردگیم بود همیشه و نا امیدی از انجام کارای خفن تر و بعد ها حتی از کارای معمولی.

بعد از ترمای یک و دو بود گمونم سعی کردم در خفا دور از اینکه تلاش کنم دیده بشم کار کنم بخواطر علاقه خودم و اینکه چیزی یاد بگیرم ولی هنوز این مسئله سوال بود برام تا اینکه یه جمله از شهید قاسم سلیمانی برام درخشید : باید به این بلوغ برسی که دیده نشی . خیلی فکر کردم به  این جمله و گفتم حاجی تورو که یه جهان میشناسن چی یعنی پس  بعد فهمیدم منطورش اینه دیده نشو تا ببینتت یعنی مهمه که کی ببینتت یعنی اگه کسی ببینتت که همه دیده ها دستشه اون موقعس که تصمیم میگیره تو،  توی دید بقیه باشی یا نه ولی اونجا که اون ببینتت اصلا مهم نیست برات که کس دیگه ای هم میخواد ببینتت یا ن!! پیچیده گفتم میدونم ولی واقعا این جمله برام ارزشمند و ناب بود اونم بعد همه دیده نشدنام.نمیدونم شاید اصلا همش گوشمو پیچونده که این قضیه رو بفهمم ولی حقیقتا من خودمو لایقش نمیدونم چون خیلی حرف گنده ایه اونم منی که مثل خیلیای دیگه دوست دارم همراه زحمتام دیده بشم ولی خوب اصل کاریه شاید هیچ وقت لحاظ نبوده که این شدم.اونجاست که همیشه پیش خودت و خدای خودت رو سفیدی حتی وقتی همه عالم قضاوتت کردن و بدتر از ندیدن به عمد نادیدت گرفتن .

بازم همون حرف شهید قربانی ((ایمان مستمر و عمل مکرر)) شاید کمک کرد و تونستم به این بلوغه برسم که دیده شدنم غیر از اون دیده شدنه هیچ اهمیتی نداشته باشه برام .

 

به امید خدایی که همیشه هوامونو داره حتی وقتی خودمون هوای خودمونو نداریم♥️♥️

​​