امسال با چندتا از دوستان رفتم کربلا واسه پیاده روی اربعین . سفر خیلی سخت و خیلی جالبی بود خیلی چیزا یاد گرفتم و خیلی چیزای جدید دیدم و اولین باری بود که میرفتم یه کشور خارجی اونم عراق. اونجا که میری چون زیر ساخت هاشون خیلی خیلی بده هیچ چیز درست حسابی ندارن نه آب لوله کشی نه گاز نه برق نه جاده هیچی ولی خوب با عشق از میلیون ها زائر پذیرایی میکردن با هر چیزی که میتونستن . خیلی صحنه های دیدنی اونجا بود که فقط وفقط باید اونجا بوده باشی تا بفهمی چی میگم.
نزدیکای حرم ها چون جمعیت زیاد بود و زه کشی درستی هم نداشتن تا آب کثیف تخلیه بشه کثیف بود و پر از آب البته خوب مردم کار میکردن تا تمیز باشه ولی خوب خیلی کار سختی بود. من اونجا سعی میکردم پامو بزارم جاهای خشک چون صندل پام بود و آب کف زمین کثیف و پام کثیف میشد خیلی سعی میکردم که این اتفاق نیوفته ولی خوب میشد. با همه این شرایط و جمعیت یسری افراد بودن نزدیک حرم که میشدن کفشاشونو در میاووردن و پیاده میرفتن سمت حرم خیلییی از خودشون بیخود بودن و من اونجا کارشونو دوست نداشتم و قضاوتشون میکردم .
تو وبلاگ قبل و اون شعر طوری که نوشتم یکی بهم گفت پا برهنه پریدی تو زندگی فک کردی چی و....
الان میفهمم حال اون پا برهنه ها رو که از خود بیخود بودن و برای عشقی که داشتن با همون سطح فکری که داشتن میخواستن بهش بفهمونن ببین ما عاشقتیم ببین ما بهت احترام میزاریم و با همون شرایط حال میکردن و شاید خیلیییی بیشتر از منی که به فکر بهداشت و این چیزا بودم فیض بردن ولی خوب اونا با اون نوع فکر تمام کاری که میتونستن بکنن که به چشم معشوقشون بیان میکردن ولی خوب من چی من اون کاری که میتونستم بکنم که به چشم بیامو کردم الان که فکر میکنم نه نکردم و قطعا اون شخص بیشتر پیش اون کسی که باید به چشم اومده.
پا برهنه تر از همیشه این روزا دنبال خود گم شدم میگردم. حالا برای اینکه حالم خوب باشه مینویسم یه وقتایی چه شعر باشه چه شر چه دل نوشته باشه چه مزخرف هرچی من هم دارم برای خود گم شدم، برای حال دلم، برای خدایی که دارم این شکلی پا برهنه میرم جلو چیزی که فکر میکنم برای خود الانم با همین سطح فکر الان خوبه شاید بعدا بهتر بشم یا بدتر نمیدونم ولی مهم اینه تکمیل کردن تکه های گمشده خودم چه برای الان چه فرداست .حرفی که بهم زدی واقعا درسته ممنونم ازت منم یجور پا برهنم که دارم دنبال قطعه های گمشده خودم میگردم برای اینکه به چشم اونی که خودم میدونم بیام همونی که تا اینجا کشوندتم و مطمئنم بعد از اینم ولم نمیکنه و کاری که به صلاحمه رو نشونم میده شکرش و به امید خود خودش.
به امید خدایی که هوامونو داره حتی وقتی خودمون هوای خودمونو نداریم.
امروز راستی کارورزیم عصر بود ولی خوابیدم که ظهر برم خوابیدم مثل خرس و ظهر که پا شدم بچه ها گفتن برف اومده تا دیدم برفه واقعا باز خوابیدم و فهمیدم از شانس امروز مدارس تعطیل شده و خوب از معدود مواردی که شانسم گرفت بعدش فکر کردم که عجب کاری داریما تا آخرش مث بچه ها با دیدن برف باید حال کنیم و دنبال این باشیم ببینم مدارس تعطیل شده یا نه و یه ذوق بچگی میمونه تومون باحاله دیگه !! بعدشم بعد کلاس ژیمناستیک به اتفاق بچه ها ( محسن سلطانی ، علی اصغر مبشری ، محمد رضا زمندی ، سجاد محمد آبادی ) رفتیم پارک ملت البته بماند که به زور بعضیا رو کشوندیم بیرون خیلی سرد بود ولی خوب خوش گذشت همه ذوق داشتن یه عالمه کاپل در سطح شهر و به قول یکی از بچه ها ما دابل در سطح شهر 
تو پارک با لگد میزدیم به درختا تا برفاشون بریزه و بقیه زیرش بمونن و ما هم ذوق میکردم ( خدایا این شادیا رو از ما نگیر) ذرت مکزیکی که تو خیابون امامت به خاطرات پیوست من نمیدون چرا ازش خوشم نیومد یادم باشه دیگه نخورم
یه عکسم از امروز میزارم بمونه به یادگار 
) ولی خوب هرچی سن میره بالا تر میفهمی همه اینا گذراس و باید دیر یا زود با اون مشکل مواجه بشی یا هم مث یه ترسو خودتو همش بندازی تا هیچ مشکلی برات به وجود نیاد . مشکلات برا همه هست باید فکر کنی و مواجه بشی باهاشون و زندگی خودتو بسازی همیشه یه چیز جدید هست که ممکنه از قبلیا خیلی سخت تر یا آسون تر باشه ولی زندگی بی مشکل کسی نداشته امیدوارم مشکلایی که از الان ذهنمو اینهمه مشغول خودش کرده چند سال بعد که این وبلاگ رو میخونم پر از تاثیر مثبت باشه تو زندگیم و به شیرینی ازشون یاد کنم و از خودم هم به عنوان یه فردی که با اون مشکل برخورد کرده و تونسته حلش کنه . انشالله ( الان چون تو مودم هست یه نوشته دیگه هم از شعرای خودم میفرستم تو یه وبلاگ دیگه )